جراحی عروق

آنوریسم آئورت یک بزرگ شدن شریان اصلی است که بیشتر در ناحیه شکم یافت می‌شود. زیر فشار مداوم جریان خون، قطر آن اغلب به طور مداوم افزایش می‌یابد. با افزایش قطر، خطر ترکیدن آنوریسم و در نتیجه خونریزی نیز افزایش می‌یابد. علاوه بر این، لخته‌ها می‌توانند در آنوریسم تشکیل شوند که می‌تواند به انسداد حاد عروقی در اندام‌ها یا اعضای آسیب‌دیده منجر شود.
تشخیص عمدتاً با سونوگرافی انجام می‌شود و احتمالاً با توموگرافی (MRI/CT) نیز ممکن است. درمان بستگی به اندازه یا افزایش اندازه و محل آنوریسم و علائم احتمالی دارد. آنوریسم‌های کوچک‌تر که هنوز نیاز به درمان ندارند باید در فواصل منظم با سونوگرافی تحت نظر قرار گیرند.
در صورت لزوم، درمان یا جراحی باز یا حداقل تهاجمی خواهد بود. در جراحی باز، آنوریسم از طریق یک برش شکمی یا پهلو حذف می‌شود و پروتز عروقی ساخته شده از الیاف مصنوعی به ناحیه بیمار وارد می‌شود. در روش کم‌تهاجمی، گشاد شدن شریان با کاشت استنت گرافت‌ها از طریق سوراخ‌های کوچک در ناحیه کشاله ران متوقف می‌شود. تمام گزینه‌های درمانی به صورت بین‌رشته‌ای مورد بحث قرار می‌گیرند تا بتوانیم درمانی فردی و بهینه برای هر بیمار ارائه دهیم.
گزینه‌های درمانی ما همچنین شامل تغییرات پاتولوژیک دیگر در شریان اصلی در قفسه سینه و شکم (پاره شدن، تنگی‌ها) می‌شود.

در مورد بیماری انسدادی شریان محیطی (PAOD)، یا “لنگش متناوب”، تنگی‌ها یا حتی انسداد در شریان‌ها منجر به اختلالات گردش خون در اندام تحت تأثیر با درجات مختلفی از علائم می‌شود.
عوامل خطر برای توسعه PAOD شامل دیابت قندی، فشار خون بالا، چربی خون بالا، بیماری مزمن کلیه، سیگار کشیدن و کمبود ورزش هستند. بیشتر اوقات، اختلال گردش خون اندام‌های تحتانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و در موارد بسیار نادر، بازوها نیز تحت تأثیر قرار می‌گیرند. معمولاً به صورت درد عضلانی در ساق پا، ران یا باسن پس از راه رفتن به مسافت معین بروز می‌کند. در مراحل بعدی بیماری، درد نیز در شب و در زمان‌های استراحت رخ می‌دهد. با افزایش اختلالات گردش خون، بافت در مراحل نهایی بیماری از بین می‌رود، معمولاً ابتدا در انگشتان پا و کف پا.
در بخش ما، از تمام روش‌های جراحی، مداخله‌ای و درمان‌های محافظه‌کارانه رایج برای درمان بیماران مبتلا به اختلالات گردش خون استفاده می‌شود. شریان‌های بیمار با استفاده از روش‌های جراحی کلاسیک (جراحی بای‌پس، جراحی دزوکلوژن) یا روش‌های کم‌تهاجمی (گشاد کردن با بالن یا استفاده از استنت) یا مداخلات ترکیبی (به اصطلاح جراحی‌های هیبرید) درمان می‌شوند.

بیمارانی که به دیالیز نیاز دارند، به دسترسی نیاز دارند که از طریق آن بتوانند به کلیه مصنوعی متصل شوند. این دسترسی‌ها می‌توانند در بخش ما قرار داده شوند. علاوه بر این، ما هر نوع مداخله اصلاحی را انجام می‌دهیم.
کلیه‌ها مسئول سم‌زدایی خون هستند، در میان سایر وظایف. در اصل، در صورت از دست دادن عملکرد کلیه، دو نوع درمان ممکن است: پیوند کلیه یا روش‌های جایگزینی کلیه. در روش‌های جایگزینی کلیه، بین شستشوی خون (همودیالیز) و شستشوی صفاق (پریتونئال دیالیز) تمایز قائل می‌شود. دسترسی ایمن برای هر دو مورد لازم است.
در همودیالیز، دسترسی مورد نیاز از طریق اتصال بین شریان و سیاهرگ به دست می‌آید. این اتصال یا از طریق یک اتصال مستقیم بین شریان و سیاهرگ ایجاد می‌شود، یا از طریق یک پل بین رگ‌ها، یک پروتز. پس از اینکه سیاهرگ فیستولا به اندازه کافی “رسیده” باشد یا پروتز بهبود یافته باشد، می‌توان از آن برای همودیالیز استفاده کرد. به همین دلیل، نصب دسترسی مناسب برای همودیالیز باید به طور ایده‌آل قبل از شروع واقعی دیالیز انجام شود.
برخی از دسترسی‌های عروقی در طول زمان نیاز به یک عمل خدماتی یا اصلاحی دارند. در کلینیک ما، هم نصب اولیه دسترسی عروقی برای دیالیز و هم عملیات خدماتی و اصلاحی پیچیده انجام می‌شود.
در دیالیز صفاقی، صفاق به عنوان غشایی برای سم‌زدایی استفاده می‌شود. از نظر جراحی، معمولاً با استفاده از روش سوراخ کلیدی، یک لوله پلاستیکی انعطاف‌پذیر در لگن کوچک قرار داده می‌شود و از طریق دیواره جانبی شکم تخلیه می‌شود. یک مایع خاص برای سم‌زدایی به طور منظم به بدن تزریق می‌شود و پس از چند ساعت دوباره تخلیه می‌شود. این کار از قلب و گردش خون محافظت می‌کند و عملکردهای باقی‌مانده کلیه‌ها حفظ می‌شود.